Te instrukcje nie wyczerpują tematu w 100%, … co najwyżej czytelnika. Triki i wskazówki, a także rozwiązywanie szczególnych problemów są omawiane często na forach w osobnych wątkach. Aby ułatwić wstęp do wszechświata hackintosha, omówię tutaj tylko materiał podstawowy.

Na wstępie należy powiedzieć, że instalacja macOS na komputerze PC nie jest łatwym spacerkiem, i wymaga pewnej podstawowej wiedzy. Nie instalujesz macOS "tak jak" programu pod Windows, znajomość BIOS-u, dysków twardych, partycji i innych terminów technicznych jest niezbędna do powodzenia projektu. Najczęściej użytkownik PC przyzwyczajony jest do posiadania tylko jednego systemu operacyjnego na komputerze, w naszym przypadku głównie Windows. Podwójny rozruch oznacza, że mamy zainstalowane równolegle co najmniej 2 dyski twarde lub dwie partycje, może to być np. 2x Windows 10. Program ładujący Windows, który jest uruchamiany z BIOS-u, pokazuje nam wybór, jeśli w naszym systemie są dwa Windowsy. Windows 7 można zainstalować równolegle z Windows 10 - bywały już takie przypadki. Ten podwójny rozruch nie ogranicza się jednak do systemów Windows, Windows może również istnieć obok Linuksa na komputerze PC, co jest dość częstym przypadkiem. Fakt, że macOS firmy Apple może działać również na PC, jest raczej mało znanym przypadkiem. Taki PC nazywamy wtedy hackintoshem i o tym jest ten wątek. Pojawią się terminy, które są całkowicie obce użytkownikom systemu Windows - przykładowo: AHCI, ACPI, Kernel, EFI, Kext, /S/L/E, /EFI/Boot, pliki o końcówce „.plist“, SIP, SDT I SSDT, itd. Każdy sprzęt jest inny -wyjątkowy, nie będę w stanie zaoferować opisu dla każdej konfiguracji, niezależnie od tego, czy i jak macOS działa na danym systemie. Będzie to podstawowy przewodnik po tym, czego potrzebujesz i musisz wiedzieć w przypadku bootloadera lub podwójnego rozruchu systemu Windows/macOS. 

Apple od wielu lat opiera się na procesorach Intela, co daje nam właśnie szansę na zamianę „normalnego” komputera PC w macintosha. Możliwy jest również AMD hackintosh (zwany „Ryzentosh”), aczkolwiek z pewnymi ograniczeniami. MacOS różni się znacznie w sposobie adresowania sprzętu, w rzeczywistości nie ma sterowników jakie znamy z systemu Windows. System operacyjny uczy się obsługi sprzętu za pośrednictwem tzw. KEXTów - dzieje się tak, gdy system jest uruchamiany. Korzystając z programu ładującego o nazwie Clover lub OpenCore, możemy zintegrować dodatkowe kexty, które są ładowane przed uruchomieniem macOS i pozwolić macOS na komunikację z właściwie nieznanym sprzętem - macOS rozpoznaje wtedy nasz komputer jako „prawdziwy” sprzęt pochodzący od Apple. Nazwa kext to skrót od kernel extensions.

Zawartość:

EFI Każdy nowoczesny system operacyjny w trybie UEFI wymaga EFI (zwanego również ESP - EFI System Partition), z którego jest uruchamiany. Owa EFI to ukryta partycja w formacie FAT32, która zawiera pliki rozruchowe systemu operacyjnego. Abyśmy mogli zainstalować i uruchomić macOS, używamy programu Clover na naszym hackintoshu. EFI jest dostępna na naszym dysku rozruchowym, a także na zainstalowanym systemie macOS. Dla hackintosha na nowoczesnym PC wymagane jest istnieje partycji EFI (ESP), w tym istniene folderu EFI (ta sama nazwa), w którym są foldery boot loader (Clover, OpenCore, Microsoft, Grub albo inne). Aby móc edytować EFI, należy ją mounten (zamontować). W macOS korzystamy z programu przykładowo Clover Configurator, natomiast w Windows procedura jest nieco skomplikowana, a jak to wykonać… poszukać w sieci lub na opis forum.

Podczas instalacji macOS (a dokładniej: podczas formatowania) jest tworzona partycja EFI na dysku twardym, chyba że EFI został już utworzony przez system Windows. Po udanej instalacji macOS po prostu kopiujemy folder EFI z EFI pendrive'a instalacyjnego na EFI dysku startowego. Podczas instalowania systemu Windows i macOS oba systemy współużytkują jeden EFI, gdzie Clover i Microsoft znajdują się obok siebie. Czyste oddzielenie macOS EFI i Windows EFI (w przypadku instalacji na osobnych dyskach twardych) można zapewnić tylko poprzez wyjęcie drugiego dysku. Zalecane jest odłączenie dysku z macOS i Cloverem podczas instalacji Windows i odwrotnie. Na EFI znajduje się folder BOOT z "BOOTX64.efi" - musimy tutaj być ostrożni. Wszystkie systemy operacyjne przynoszą ten folder i ten plik ze sobą i lubią się nadpisywać. Plik „BOOTX64.efi” jest dostępny w kilku wersjach, ale nie możemy ich bezpośrednio rozróżnić. Plik służy jako rezerwa, jeśli nie można go załadować z „Microsoft lub Clover. Rozmiar EFI jest zwykle ustawiony na 100 MB w systemie Windows i 200 MB w systemie MacOS. Rozmiar jest stosunkowo nieistotny dla obu systemów operacyjnych, a oba programy ładujące (menedżer rozruchu systemu Windows i Clover) mieszczą się wygodnie w 100 MB EFI.

Bootloadery - Programy ładujące: CLOVER i OPENCORE Clover to konfigurowalny program ładujący, który umożliwia komputerom PC i macOS wzajemne zrozumienie. Jest to, że tak powiem, związek między BIOS a systemem operacyjnym. Są w nim zawarte „kexty” i „drivery”, które z grubsza odpowiadają sterownikom w systemie Windows. Ponadto istotne informacje są przesyłane do systemu macOS za pośrednictwem „config.plist”. Kexty -kernel extensions, drivery -sterowniki i konfiguracja config.plist zależą od używanego sprzętu. Nie ma uniwersalnej konfiguracji. Tutaj metoda prób i błędów jest często na porządku dziennym, dopóki nie znajdziesz odpowiedniej konfiguracji dla swojego sprzętu. Na scenie hackintosha udane konfiguracje są często przesyłane na różne fora, dzięki czemu można czasami zdobyć przygotowaną EFI i ułatwić sobie życie. Ponieważ użytkownik systemu Windows nie może korzystać z wielu narzędzi systemu macOS do pobierania niezbędnych kextów i sterowników, istnieją w sieci kolekcje tych plików. Konfiguracja niezbędnego „config.plist” jest prawie stosunkowo prosta pod macOS z „Clover Configurator” - pod Windows mamy tylko Clover Cloud Editor.

OPENCORE to stosunkowo nowy bootloader i dobra alternatywa dla Clover, różni się znacznie od Clover. Przede wszystkom jest przejrzyście napisany i udokumentowany.

Wpis rozruchowy w systemie BIOS Ten wpis jest zapisywany w pamięci NVRAM i jest zwykle tworzony podczas instalacji systemu Windows. Sytuacja jest podobna w przypadku wpisów rozruchowych z Clover i OpenCore, są one również przechowywane w NVRAM. Można samodzielnie ustawić sekwencję rozruchową w BIOS-ie, więc nasz preferowany program ładujący-bootloader powinien być oczywiście na pierwszym miejscu.

KEXTy I STEROWNIKi Ponieważ wiem, jak trudne jest jako użytkownik Windowsa uzyskanie odpowiednich kextów i sterowników, załączyłem tutaj link do kompilacji, która jest ciągle aktualizowana. To archiwum zawiera kompletny zbiór do pobrania kextów & driverów. Proszę wybrać tylko pojedyncze pliki >> klik

HFS + i APFS Systemy plików macOS HFS i APFS nie są odczytywane przez system Windows, są rozpoznawane jako niesformatowane. Więc zwykle nie mamy dostępu do takich partycji. Co gorsza: jeśli spróbujesz otworzyć taką partycję Windows może chcieć ją natychmiast sformatować do systemu plików Windows (więc uwaga bo przy pomyłce wyślesz instalację macOS do Nirvany).  Z tym faktem spotkamy się ponownie w temacie BDU. Istnieje kilka programów, które obiecują nam dostęp do odczytu i zapisu w HFS i APFS w systemie Windows. Jedynym oprogramowaniem, które moim zdaniem w 100% dotrzymuje tej obietnicy, jest (niestety płatne) oprogramowanie firmy Paragon. APFS dla Windows i HFS + dla Windows. I odwrotnie, pod macOS mamy problem z tym, że możemy czytać tylko NTFS, pisanie nie jest możliwe natywnie. Tutaj Paragon również oferuje dobre rozwiązanie: „Paragon NTFS for Mac”. Ciekawą alternatywą jest darmowy program "Mounty" (jeszcze nie testowany). Albo klik.

Ustawienia BIOS Naszym celem powinno być zainstalowanie naszych systemów operacyjnych w nowoczesnym trybie UEFI. W przeciwieństwie do starego trybu legacy, nasz dysk twardy zawiera już małą partycję EFI, która posiada jeden lub więcej programów ładujących - tylko te programy ładujące uruchamiają następnie rzeczywisty system operacyjny. MacOS działa wyłącznie w trybie AHCI, należy również dostosować niektóre inne ustawienia, aby komputer działał z systemem macOS. 

Oto krótki przegląd:

Szczegółowe instrukcje , dostosowane do twojego sprzętu należy szukać s sieci i to takie, które przynajmniej są zbliżone do danej płyty głównej.

Utwórz boot-stick w systemie Windows Jeśli jesteśmy użytkownikami systemu Windows, właśnie pojawia się pierwsza przeszkoda: Jak uzyskać pakiet instalacyjny macOS? Pod Windows pobieramy ISO i tworzymy pendrive z np. RUFUSem - to niestety nie działa z macOS. Naszym celem jest stworzenie pendrive'a pod Windows, który jest bootowalny i prowadzi do instalacji macOS. Zasada jest podobna, ale musimy skorzystać z objazdów. Sklep App Store nie jest dostępny dla systemu Windows. Ponadto macOS ma system plików (HFS lub APFS), który nie jest czytelny ani dostępny dla systemu Windows. Aby utworzyć boot-stick macOS, potrzebujemy narzędzia kompatybilnego z Win, które tworzy nasz pendrive w odpowiednim formacie (partycja EFI w FAT, partycja instalacyjna w HFS) - to narzędzie nazywa się Boot Disk Utility lub w skrócie BDU. Pełne instrukcje dotyczące BDU można znaleźć tutaj na forum: tutaj. BDU jest w stanie utworzyć partycję HFS w systemie Windows, która następnie zawiera aplikację instalacyjną macOS. Partycji nie można odczytać w systemie Windows, dlatego Windows narzeka podczas formatowania za pomocą BDU i chciałby ponownie sformatować partycję (czego oczywiście nie robimy za żadne skarby i łapówki od Billa G.). 

BDU może również pobrać obraz odzyskiwania systemu macOS bezpośrednio z serwera i skopiować go na partycję HFS. Ten obraz odzyskiwania nie jest pełnoprawnym instalatorem systemu macOS, służy tylko do rozpoczęcia instalacji. Wymagane pliki są następnie ładowane z sieci podczas instalacji. Właśnie w tym miejscu pojawia się następna przeszkoda: jeśli EFI lub Clover nie są poprawnie skonfigurowane, podczas konfiguracji brakuje połączenia internetowego (brak/nieprawidłowy Ethernet), a instalacja kończy się niepowodzeniem z komunikatem „Nie można osiągnąć serwera”. Jedyne, co tu pomaga, to dokładna analiza sprzętu w celu wkopiowania prawidłowego kexta na EFI. Później gdy tylko macOS zostanie uruchomiony, docieramy do App Store i możemy korzystać z narzędzi macOS, takich jak TINU - którym można stworzyć stick instalacyjny z pełnoprawnym instalatorem, co oszczędza nam konieczności ładowania instalatora podczas instalacji.

Podział partycji na USB-boot-sticku USB-stick zawiera 2 partycje: Mała partycja EFI w formacie FAT i duża partycja w HFS+, która zawiera rzeczywisty instalator macOS albo ten który ściąga sobie instalator z serwera Apple. Aby móc uruchomić komputer z tego pendrive'a i zainstalować macOS, potrzebujemy skonfigurowaną EFI z bootloaderem, który pasuje do naszego sprzętu. BDU automatycznie pobrał Clover i umieścił go na EFI, ale jest to dość elementarna rzecz i rzadko pasuje do sprzętu. Trzeba więc manualnie dobrać-skorygować jakie wykorzystać kexty, drivery i skonfigurować plik config plist. Dla początkującego pierwsze co się robi to przeszukanie internetu i wyszukanie opisu bądź gotowej EFI, która najbliżej jest do naszego sprzętu.

Podwójny rozruch systemu Windows - macOS 2 systemy operacyjne = 2 dyski twarde? A może oba systemy operacyjne na jednym dysku twardym? Nie ma ogólnej odpowiedzi, obie opcje działają. Duża różnica tkwi w EFI: każdy system operacyjny wymaga partycji EFI, którą system operacyjny może stworzyć podczas instalacji. Jeśli zainstaluję kilka systemów operacyjnych na 1 dysku twardym na różnych partycjach, system operacyjny najpierw utworzy EFI i utworzy w nim swój folder (w przypadku systemu Windows jest to na przykład „microsoft”) plus folder „Boot” z kopią rzeczywistego programu ładującego jako „Kopia rezerwowa"(plik" bootx64.efi "). Linux umieszcza „Grub” lub coś podobnego w EFI. Dla naszego hackintosha potrzebujemy na EFI bootloader Clover albo Open Core. Podczas instalacji na osobnych dyskach twardych oba systemy utworzą swoją EFI, jednakże dla nas ważna będzie tylko ta na dysku z macOS z Cloverem. Ta będzie w stanie uruchomić i Windows i macOS. Podczas instalacji na 1 dysku twardym może się zdarzyć, że:

Instalacja macOS (zwłaszcza konfiguracja EFI) jest dużo łatwiejsza do kontrolowania niż instalacja w systemie Windows. Jeśli gdzieś na dysku podczas instalacji istnieje już partycja EFI, będzie ona używana przez system Windows albo macOS. Kiedy więc system Windows jest instalowany po macOS, wpis rozruchowy macOS jest zwykle tracony. Jeśli najpierw zainstalujesz system Windows (i usuniesz / dezaktywujesz wszystkie inne dyski twarde), EFI (i program ładujący) trafią na żądany dysk. MacOS może później używać tego EFI.  Konfiguracja pliku config.plist w manierze Vanilla (czysty system jak u Apple). Jest to bardzo obszerny temat i najlepiej opisany w plikach w załączniku. tutaj

Strategie tworzenia kopii zapasowych Wszyscy hackintoshowcy mamy żyłkę do eksperymentów i nieustannych updates. Zdarzyć się więc może, że uszkodzimy system i ani rusz, nie będzie chciał wystartować. Można w tym wypadku szukać błędu i wypruć wszystkie włosy z głowy, albo posiadać koło ratunkowe w postaci sklonowanego systemu na zewnętrznym dysku USB. Na tym dysku będziemy również posiadać EFI z kopią ostatniej stabilnej konfiguracji. Taki dysk da się wystartować bez jakiegokolwiek dysku wewnętrznego, albo z niedziałającym. Do tego celu polecam programy SuperDuper!, Carbon Copy Cloner. Ten pierwszy jest w gruncie rzeczy darmowy.

Oba programy tworzą kopie zapasowe wybranych plików i całych partycji / kontenerów prawie 1:1 na innej partycji. Możesz więc utworzyć pełny obraz swojego systemu macOS, który można łatwo uruchomić. Uwaga: EFI odpowiedniego dysku twardego nie jest automatycznie zapisywany i musi być oddzielnie skopiowany (ale zawsze powinieneś mieć też pamięć USB z działającą EFI pod ręką).

AUTOR @A.M. NOGLIK • Alpha01/ 26-08-2020